Mącznica lekarska rośnie w polskich lasach na otwartych przestrzeniach w kwaśnej glebie. Podlega częściowej ochronie. Wyglądem przypomina czerwoną borówkę brusznicę. Zbiorem mącznicy może zajmować się wyłącznie uprawniona do tego osoba, dlatego sami powinniśmy napotkaną krzewinkę mącznicy, zostawić w spokoju.
Które części mącznicy lekarskiej są lecznicze?
Ziele mącznica lekarska znana jest od wieków, a pierwsze zapisane wiadomości o niej znalazły się w medycznej księdze celtyckiej z XII wieku. Do celów leczniczych stosuje się liście tej rośliny. Zawarte w nich związki działają silnie antybakteryjnie. Dzięki temu są skuteczne w leczeniu zapalenia pęcherza moczowego i ogólnie dróg moczowych.
Szczególnie poleca się stosowanie mącznicy lekarskiej młodzieży i osobom starszym, u których widnieją przeciwskazania do leczenia antybiotykami. Skuteczność mącznicy w leczeniu schorzeń dróg moczowych została potwierdzona naukowo, ale należy przyjmować odpowiednie jej dawki w możliwie jak najkrótszym czasie i pod nadzorem lekarskim. W przeciwnym razie może dojść do zatrucia organizmu.
Jak rozpoznać mącznicę lekarską?
Wygląd lekarskiej mącznicy bardzo jest zbliżony do czerwonej borówki brusznicy. Różnią się one od siebie długością łodygi i spodem liści. Borówka ma łodygi krótkie, około 15 cm. Mącznica zaś wyrasta nawet do około 0,5 m wysokości. Wizualnie jednak można tego nie zauważyć, gdyż krzewinka lubi się płożyć po ziemi. Białe kwiaty i czerwone owoce rosną w skupiskach i tutaj są bardzo do siebie podobne u obydwu roślin.
Podłużnie jajowate liście mącznicy lekarskiej są skórzaste, na wierzchu ciemnozielone i błyszczące, a pod spodem jasnozielone. Borówka brusznica ma je nieco szersze i pod spodem są widocznie kropkowane. Dzięki tym różnicom z łatwością rozpoznamy oba gatunki roślin, które notabene pomagają na podobne schorzenia i można ich liści używać zamiennie.
Kiedy zbiera się liście mącznicy lekarskiej?
Zbiorem liści lekarskiej mącznicy mogą zajmować się wyłącznie osoby uprawnione. Do zrywania i suszenia liście nadają się jesienią. Należy robić to umiejętnie, ucinając jedynie pojedyncze listki, pozostawiając łodygę w spokoju. Suszone liście w obrocie zielarskim występują w postaci suszu herbacianego lub proszku oraz w innych możliwych formach (pasty, kapsułki, mieszanki ziołowe itp.).